جملات فوق بخشی از گزارش خبری مندرج در روزنامه “آفتاب یزد” امروز است که اتفاقاً تیتر یک این روزنامه نیز با فونت بسیار درشت به همین موضوع اختصاص یافته بود؛ ” فقط ۲۰ نفر آمده بودند”

این روزنامه اصلاح طلب که همچون دیگر قوم و خویش های رسانه ای خود، همیشه ایام مدعی آزادی بیان و احترام به حقوق مخالفین و منتقدین است در ادامه این مطلب ، شهرداری تهران و صدا و سیما را نیز از لجن پراکنی خود به اسم مخالفت با دلواپسان بی نصیب نگذاشته و آورده است: “فقط ۲۰ دلواپس برای ابراز مخالفت آمده بودند. این درحالی است که رادیو و تلویزیون مدتهاست که در آستانه این سفر بر طبل مخالفت می‌کوبید و حتی شهرداری تهران برای تهییج دلواپسان در سطح شهر تهران بنرهایی را افراشته بود که در آن به جای فرش قرمز برای وزیر خارجه فرانسه خون قرمز ریخته و این سفر را به مسائل دیگر پیوند زده بود. البته شهردار تهران برای بار نخست نیست که اینگونه به صورت دیپلماسی دولت روحانی تیزی می‌کشد. چندی پیش نیز همزمان با مذاکرات هسته‌ای بنرهایی توسط شهرداری تهران در این شهر به اهتزاز درآمد که هدف آن زیرسوال بردن مذاکره‌کنندگان و اهداف آنان بود. از آنجا که قالیباف رقیب اصلی روحانی در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم بوده است به نظر این رفتار قابل پیش بینی بود.”

این قبیل رسانه های همیشه مدعی در حالی بحث آمدن فابیوس به ایران- این عامل اصلی ورود خون های آلوده به ایدز- را به مساله هسته ای و منتقدان دلواپس ربط می دهد که هر ایرانی – ورای نوع نگاه و فکر و سلیقه و حتی مذهب- از ماجرای خیانت فرانسوی ها در حق ایرانی ها دل آزرده و بلکه دل چرکین است و حال مشخص نیست چرا عده ای در حمایت از نخست وزیر آن سال های فرانسه که در مذاکرات هسته ای اخیر هم نقش پلیس بد را بازی می کرد ، این گونه از خود بیخود شده اند به طوری که هموطنان معترض خود به این جنایت تاریخی را به بهانه دلواپسی مورد اهانت قرار داده و آنان را حسودانی توصیف می کنند که چشم دیدن موفقیت هسته ای دولت را ندارند!

حالا توجه هم نمی کنند که اساساً موفقیت هسته ای – اگر آن را واقعاً موفقیت تفسیر کنیم- توفیق نظام اسلامی در جدال با قدرت های مستکبر است و نه فقط دولت محترم!

از آن سو البته روزنامه اصولگرای” سیاست روز”در پاسخ به این رویه خطرناک با تیتر پرسشی “شعار علیه عامل ورود ایدز به ایران دلواپسی است؟!” آورده است:” لوران فابیوس بالاخره به تهران آمد و عده‌ای از مردم مظلومی که در دهه ۶۰ قربانی ورود خون‌های آلوده به کشور شده بودند هم به صورت انفرادی تجمع کردند… پلاکاردهایی که دست مردم بود فقط خشم و نفرت از فرانسه را برای ورود بیماری ایدز به ایران نشان می‌داد.”
در ادامه همین مطلب آمده است: “مردمی که آمده بودند نه به سیاست کار داشتند و نه می‌دانستند سیاسی کاری یعنی چه! حتی آنها نمی‌دانستند باید برای این اقدام سرکرده‌ای یا ارگانی آنها را حمایت کند در چشمان معصوم آنها فقط نور خاموش شده امیدی بود که سی سال پیش با تزریق ایدز و هپاتیت به عزیزانشان از دست رفته بود. مردم آمدند، بسیج دانشجویی گفت که از تجمع بی‌اطلاع است و باقی تشکل‌های سیاسی هم کم و بیش اعلام کردند این عده با هماهنگی آنها جمع نشده‌اند اما تیترهایی در برخی رسانه‌ها زده شد که در جای خود قابل تامل بود.”